Πότε κάνατε το πρώτο ταξίδι με τα παιδιά;

    Το πρώτο ταξίδι το κάναμε όταν ο μεγάλος μας γιος ήταν δύο χρονών. Ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές μας στην Χαλκιδική. Πήγαμε με το αυτοκίνητο μέχρι το δεύτερο πόδι. Το θεωρούσα και μακριά να φανταστείς (μένουμε Θεσσαλονίκη). Με τον πρώτο μου γιο ήμουν γενικά πολύ υπερπροστατευτική. Δεν ένιωθα έτοιμη να φύγουμε μακριά. Πίστευα ότι θα δυσκολευτεί το παιδί πολύ και με άγχωνε αυτή η σκέψη. Όταν, όμως, ένιωσα ότι θα ήθελα να αρχίσουμε σαν οικογένεια να ταξιδεύουμε, μας βρήκε ο Κορονοϊός. Άρχισα να δυσανασχετώ, όπως και πολύς κόσμος, που δεν μπορούσαμε να πάμε έστω μια εκδρομή. Οπότε το πρώτο καλοκαίρι, όταν χαλάρωσαν τα μέτρα, κάναμε την απόπειρα να φύγουμε. Βέβαια εμένα τα άγχη μου δεν σταμάτησαν όσων αφορά το παιδί. Τι θα τρώει; τι πρόγραμμα πρέπει να έχουμε για να μην βγει από την ρουτίνα του; Και αν βγει από την ρουτίνα του, τι κάνουμε; θα γκρινιάζει. Και τι γίνεται με τα γλυκά και τα παγωτά; Είναι μια συνήθεια που είχαμε εμείς ως ζευγάρι να δοκιμάζουμε ό,τι περίεργη γεύση συναντούσαμε. Τώρα όμως, έχουμε και το παιδί το οποίο θα μας έβλεπε και θα ζητούσε. Πως θα το διαχειριζόμουν ώστε να μην φάει;

    Κάπως έτσι ξεκίνησα για τις πρώτες μας διακοπές. Στην πορεία όλα άλλαξαν, με λίγη καλή διάθεση, και αρκετή υπομονή από τον άνδρα μου προς εμένα περισσότερο. Βρήκαμε εστιατόρια με μαγειρεμένο φαγητό και το παίρναμε πακέτο, διότι το καλοκαίρι μας αρέσει να είμαστε σχεδόν όλη μέρα στην θάλασσα και να τρώμε μεσημεριανό εκεί. Κάναμε βόλτες, ο μικρός έπαιζε στην παιδική χαρά που είχαμε βρει, τρώγαμε κάτι εμείς. Είχα εφοδιαστεί και από το σούπερ μάρκετ κάποια πράγματα πρώτης ανάγκης όπως γάλα, γιαούρτι κ.α. Όσο για τα γλυκά, έκανε και αυτός τις παρασπονδίες του, όπως και εμείς φυσικά. Το αποτέλεσμα; περάσαμε πολύ ωραία και ο μικρός δεν γκρίνιαξε λεπτό. Μόνο αν χρειαζόταν να μείνει αρκετή ώρα στο αυτοκίνητο που αυτό σταματούσε μόλις έβλεπε την θάλασσα. Οπότε όλη η σκέψη μου επί του θέματος άρχισε να αλλάζει.

βόλτα αγκαλιά με τον μάρσιπο!

    Και μετά ξανά καραντίνα. Ξανά περιορισμένοι. Μετά έμεινα έγκυος στον δεύτερο γιο μας. Όλος όμως αυτός ο καιρός πέρασε με...πολύ μέσα! Είχα και κάποιες επιπλοκές στην εγκυμοσύνη που δεν μου επέτρεπαν να κινούμαι και πολύ.Είχα σκάσει κυριολεκτικά που δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Έτσι, είπα στον Γιώργο, τον άνδρα μου, ότι μόλις γεννήσω και ο μικρός ξεπεταχτεί λίγο, να φύγουμε κάπου. Έτσι και έγινε! Μόλις γέννησα και ο μικρός έγινε 3,5 μηνών, φύγαμε στην Αθήνα οδικώς για 25η Μαρτίου! 

Μαρία